Huzur-suz- gülümsemeler.

Büyük bir çabayla orasından burasından çekiştirerek hayatı yaşamaya çalışıyorum günlerdir.Neyi yapıyorsam yapayım hep içimdeki kocaman boşluk bana eşlik ediyor.Ben o boşluktan kaçmak için fırsat kollarken bir bakıyorum benden önce yerleşivermiş-yüzünde inatçı ve alaycı bir gülümsemeyle- beni oracıkta bekliyor.Ah!diyorum yine mi sen? Gece uyurken seni yatağın dışına itmiştim ne işin var rüyamda?Sabah uyanıyorum.Sancılı bir nefes darlığıyla.Boş gözlerle tavana bakıyorum.Giyinip süslenip hiçbirşey yokmuşcasına işe gideceğimi düşünüyorum.Birkaç saniyeyi ne giysem acaba Saçımı toplasam mı açık mı bıraksam? içsesleriyle geçiştirdikten hemen sonra bir de bakıyorum ki o koskoca boşluk yine karşımda.Giyinsem süslensem,evden çıkıp temiz havayı içimse çeksem,güneşi selamlasam en masum gülümsememle neye yarar?O*nu göremedikten sonra...Uyanmış mıdır acaba?Yüzünü mü yıkıyordur şu an?Hani benim şu en güldüğüm yüz yıkama stiliyle?kafasını musluğun altına sokup sağa sola çevirerek!!! yüzünü yıkarken aklına geliyor muyum acaba?Gözünden akan yaşları kendinen bile saklarcasına yüzünü yıkamaya devam mı ediyodur?

Ben kalktığımda nefes alamıyorum.Ayrıldığımız günden bu yana istisnasız her gece rüyamda.Kimi görüyorsam göreyim rüyamda bir anda O*na dönüşüveriyor yüzü.{yemin ederim herkes bir anda o oluyor.}

"Dünyanın en kötü adamına aşığım ben...Dışarda bombalar patlasa da,bitsek, tükensek, sonuna gelmiş olsak da O, kafama sıkıp beni öldürene kadar...bütün sıcakkanlılığımla, soğukkanlılığımı koruyarak ellerini tutup gülümsemeye devam edeceğim"

böyle seviyorum sanırım.beni üzen beni aldatan{en azından aldatmaya yeltenen} bana kötü davranan O*nu hala bütün sıcaklığımla seviyorum.

*8yılımız geçti.Lise1' gidiyordum ben O*ysa Lise2.beni deli gibi seven bir çocuktu.bunu biliyordum.Öğrenci servisinin en arka koltuğunda otururken ilk kez gözgöze gelmiştim onunla.O biraz uzaktaki servisteydi.Dünya benim için ilk kez o gün durmuştu.O günden sonra zaten bir tek O*nunla döndü.*8sene önce kalbimi ona öyle bir teslim etmişim ki şu dünyada ki hiçbir güç onu sevmeme engel olamıyor.kendisi bile...

Ben onu bıraktım.Çünkü beni asıl terkeden kendisiydi.Başkalarına karışmak isteyen kafası darmadağın olan yine kendisi.Kimilerinin deyişiyle "gözü dışardaydı".Küçük yaştan bu yana birlikte olmanın dezavantajıydı bu yine o kimilerine göre.Bir erkek 8 sene aynı kızla çıkamazdı galiba!? Evlensek mutlu olamazdık biz o kimilerine göre!!!!Ben sadece sustum.İşte o kimilerinin ağızlarının ne kadar laf yaptığını gördüm.Sevdiğimin beni bütün bunlarla başbaşa bıraktığını gördüm."Evlenicek adam değildi zaten o!!!!!" diyenlere sadece sustum.

bitmesi gerektiğini söylediğimde de herşeyi kabullendi.korktu.çaba sarfetmedi hayallerimizi kurtarmak için.Hiç kimseye söylemedim ama O*nu karşıma almış zoraki bitirme sözcükleri gevelerken karşısında hep gözlerine bakmaya çalıştım O*ysa gözlüğünü çıkarmaya tenezzül bile etmedi{bilmiyorum belki o da dayanamıyordu}.Bana gitme! deseydi gitmezdim.Aşkımı,çocukluğumu,ilk gençliğimi,anılarımızı,hayallerimizi,geleceğimizi,evimizi,yatağımızı,çocuklarımızı,uykularımızı oracıkta öyle bırakıp GİTMEZDİM.

Ama ben gittim.

Şimdi içimde o kocaman inatçı ve alaycı boşluk,kimselere laf söyleyemeyen dudaklarım,

Yüzümde Huzursuz bir gülümseme.